Κατά τή διάρκεια του Μεσοπολέμου εμφανίστηκε και άλλος μνηστήρας στο Μακεδονικό ζήτημα. Τα Βαλκανικά Κομμουνιστικά κόμματα με επικεφαλής την Κομιτέρν.
Στίς 15.5.1920 συνήλθε στη Σόφια Συνέδριο των Κόμμουνιστών Κομμάτων Βαλκτικής και ίδρυσε την Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία(ΒΚΟ)
Στήν 3η διάσκεψη της ΒΚΟ στή Μόσχα (19-21 ιουλίου 1921) ο Βούλγαρος Κομμουνιστής ηγέτης Κολαρώφ έθεσε θέμα αυτονομίας της Μακεδονίας, στην οποία θα περιλαμβανόταν τα τμήματα Βαρδαρίου, Πιρίν και Αιγαίου δηλ. η γιουγκοσλαβική, βουλγαρική, ελληνική Μακεδονία. Στήν αυτή αντιτάχθηκε αρχικά ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Γεωργιάδης , αλλά η απόφαση πάρθηκε και ο Γεωργιάδης διαγράφηκε. Σαφέστερο κείμενο διατυπώθηκε απο την 6ην ΒΚΟ το 1924 με το οποίο η ΒΚΟ κατηγορηματικά τάχθηκε υπέρ μιάς ενιαίας και αυτόνομης Μακεδονίας και υπέρ μιάς κομμουνιστικής ομοσπονδίας στα Βαλκάνια οπου θα συμμετείχε και η "Δημοκρατία της Μακεδονίας και Θράκης" . Την απόφαση αυτή επικύρωσε το 5ο Συνέδριο της Κόμιτερν το 1924, ενέργεια που την κατέστησε τότε υποχρεωτική για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα.Οί αποφάσεις της 6ης Διάσκεψης της ΒΚΟ και του 5ου Συνέδριου της Κόμιτερν επικυρώθηκαν και από το 3ο Συνέδριο του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1924. Οι διαφωνούντες ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο ιστορικός Κόρδάτος, καθαιρέθηκαν και παραιτήθηκαν.
Η πολιτική αυτή παρέμεινε μέχρι το 1935 όταν η Κόμιτερν αναγκάστηκε να εγκαταλήψει την αρχή της ανεξάρτητης Μακεδονίας και να υιοθετήσει το σύστημα "ισοτιμία των μειονοτήτων"στην προσπάθεια να προώθησει την πολιτική των Λαικών Μετώπων. Τον Απρίλιο του 1936 το ΚΚΕ ανακάλεσε την απόφαση του 1924 και ευθυγραμμίσθηκε με τη νέα γραμμή της Κομιτέρν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου